Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/105

 — Jeszcze nie przyjechał! — odpowiedział pan Marek.
 — Co zaś do mieszkania — ciągnął pan Mateusz — co do mieszkania dla poczciwego Antoniego, też już wynająłem. Cudny lokal, sto rubli...
 — A to poco?... — wykrzyknął Marek. — Władzio już dla nich za sześćdziesiąt wynajął...
 — Za sześćdziesiąt rubli? Jezus Marja! a ja dałem dwadzieścia pięć rubli zadatku! — biadał Mateusz.
 — Poco się to było mieszać w nieswoje rzeczy?
 — Jakto poco?... Sąsiad przecie kazałeś!
 — Ja?... Bój się Boga!...
 — Straciłem dwadzieścia pięć rubli! — jęczał Mateusz.
 — No, no, nie płacz — szepnął Marek — pogadamy o tem. Baran na amatora wart ze trzysta rubli.
 — Daj Boże! — westchnął Mateusz — może się choć tym sposobem moje trzydzieści rubli wróci.
 — Jakie trzydzieści rubli? — spytał zdziwiony Marek.
 — Tatku! — zawołał Wacio — Bartek jest!
 — Wołaj go, serce!... Bartek!!... hej!...
 W parę minut wszedł niecierpliwie oczekiwany fornal. Obecni otoczyli go.
 — Dlaczego tak późno? — pyta jejmość.
 — Chciałbym widzieć tego barana — mówi pan Mateusz.
 — Gdzie stoicie? — pyta Wacio.
 — A co baran... jest?... — niecierpliwi się pan Marek.
 — Jużci je, jaśnie panie, ale... zdechnięty! — odparł zmartwiony przybysz.
 — Chryste elejson! — krzyknął Marek, upadając na fotel.
 — Moje trzydzieści pięć rubli... poszły! — jęknął pan Mateusz.

---