Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/128

 — Co to znaczy?... czego oni stanęli?... — pytał zaniepokojony właściciel ładnej tuszy i opalonego Józka.
 — Bilety!... bilety!... — objaśniał konduktor. — Niech pan kupi bilety dla siebie i dla służącego.
 — Aha!... Cóż się należy?...
 — Czterdzieści kopiejek — po dwadzieścia kopiejek od sztuki...
 — Co?... co?... — huknął z gniewem płócienny garnitur. — Za mój bilet tyle, co i za jego?... To nie może być!... za niego nie dam więcej jak dziesięć kopiejek!...
 — To też — uspakajał konduktor — niech pan za dwa bilety da czterdzieści kopiejek, a w tem będzie trzydzieści za pana i dziesięć za niego...
 — No, tak to rozumiem!... Masz tu...
 — A teraz, niech pan zapłaci pół rubla za jazdę, to w tem będzie czterdzieści kopiejek od pana, a dziesięć od parobka...
 — Bardzo dobrze, mój człowieku!... Masz twoje pół rubla i na piwo...
 Omnibus ruszył.
 — A może to już po konkursie?... — znowu zaczął rozbudzony tłuścioch.
 — Gdzież tam! — uspokoił go warszawiak — dopiero jutro się skończy.
 — Bardzo słusznie! bo i po jakiego djabła tłukłbym się czterdzieści mil drogi, nie śpiąc i nie jedząc przez dwa dni i trzy noce zrzędu?...
 Wehikuł stanął znowu, tym razem już u celu.
 — Słuchaj-no, kochanku — spytał gruby pan Walenty konduktora, wskazując na gromadę ludzi i powozów — a co to za zbiegowisko?...
 — To, proszę łaski pana, patrzą, jak się kosi żniwiarkami...
 — Baranie głowy! a wszakże to już i mój Józek zna takie rzeczy... Przecież widziałeś, gapiu, jak tnie żniwiarka?