Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/134

czarodziejskiej, przekształcają się we wzniosły entuzjazm dla ogólnego dobra i szczytne, a w następstwa płodne zamiłowanie rolnictwa...
 — Pozwól pan sobie powiedzieć, że wymiary są niedokładne: tamten ma osiemdziesiąt trzy kroków szerokości, a ten tylko dwadzieścia sześć...
 — Może pan cielęciny?...
 — Będę musiał zaprotestować...
 — Proszę o kawałek chleba...
 — Upał istotnie wielki...
 — Może czerwonego wina?...
 — Mnóstwo much!... ciekawym, poco muchy są na świecie?
 — To dla wentylacji...
 — Lubliniankę lada kowal może poprawić...
 — Cudowna! ale ozór wolę...
 — Według Galla, czaszka muchy podobna jest do czaszki upartego człowieka...
 — Niektórzy zamiast kokardy, dla zaimponowania, przypinają sobie czerwoną makówkę, a to w każdym razie jest nadużycie...
 — Uprzejmie dziękuję... najmocniej!...
 — O panie! ja tylko dolewam...
 — Trzeba obejrzeć dynamometr...
 — Kieliszeczek węgierskiego?...
 — To blagier!... na czem on się zna?...
 — Na jarmarku dałem osiemdziesiąt rubli...
 — Pan taki łaskaw...
 Trzem stenografom, notującym każdy wyraz tej obchodzącej ludzkość rozmowy, poczyna się mieszać w głowie; luzują ich trzej inni, którym również miesza się w głowie. Sala kongresowa poczyna przypominać młynek zbożowy, w którym pomimo dostatecznych cugów niepodobna oddzielić plew od ziarna, ponieważ wszystko, cokolwiek się tu sypie, jest jak najczystszem ziarnem.