Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/142

 — Ja tam — odparł rudy — gdybym był Panem Bogiem, nie zabierałbym ludziom majątków, a przynajmniej, kiedy już zostali konduktorami, nie zsyłałbym na nich takiej śnieżycy. Kiepskie są rządy świata...
 Mizerny telegrafista zatrząsł się na te słowa.
 — Już, mój kochany — zawołał — tylko przy mnie nie bluźnij...
 — Cóż to za bluźnierstwo mówić, że kiepski świat? — spytał rudy.
 — Bluźnierstwo, bo ten świat, jaki jest, jest najlepszy, i niech nas Bóg zachowa od poprawek — odparł telegrafista, dotykając dwoma palcami czapki.
 — Bajesz, panie Ignacy — wtrącił nadkonduktor. — Poprawki nigdy nie zawadzą. I teraz, ty sam, wolałbyś chyba leżeć w ciepłem łóżku, aniżeli tłuc się po nocy, nie mając jeszcze pewności, że nas śnieg nie zatrzyma w drodze.
 — Ma racją! — mruknął szpakowaty brunet.
 — Uhum! Mówiłem i ja tak, dopóki nie oduczyła mnie bluźnić historja Gębarzewskiego — odparł telegrafista.
 — Tego, co był u nas w ekspedycji? — spytał rudy.
 — Tego bzika? — dodał nadkonduktor.
 — Pan możesz nazywać go bzikiem — rzekł telegrafista — ale ja, który znam się na spirytyzmie, uważam go za najprzytomniejszego człowieka. Kto studjował spirytyzm, nie będzie przeczył cudom.
 — Prawda, że Gębarzewski zrobił jakiś cud, za który go nawet wypędzili ze służby — wtrącił nadkonduktor.
 — Nic o tem nie słyszałem — zauważył szpakowaty brunet.
 — Ani ja — dodał rudy.
 — No, to wam przy piwie opowiem — rzekł telegrafista — chociaż nie lubię zaczepiać tej sprawy. Przekonacie się, jaka to niebezpieczna rzecz poprawiać Pana Boga.
 Konduktorzy odkorkowali kilka butelek piwa, a telegra-