Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/170

 — Więc przyznaje pan, że nadesłane kalosze nie są pańską własnością?
 — To przecie jest widoczne.
 — I gotów pan przeprosić pułkownika za wyrządzoną mu obelgę?
 — Ani myślę! — zawołałem z gniewem.
 — W takim razie da mu pan satysfakcją z bronią w ręku.
 — I owszem — odparłem. — Pan Steinbok...
 — Steinberg — poprawił jeden z przybyłych.
 — Wszystko jedno — rzekłem cały drżący. — Pan Steinberg tyle razy obraził mnie, że, bez względu na mój poważny wiek, będę się z nim strzelał. Muszę...
 — Czekamy więc pańskich sekundantów — odpowiedzieli ci panowie (a może tylko jeden z nich) i ukłoniwszy się uroczyście, wyszli.
 Zaraz pojechałem do Teofila, z nim do starego majora Wilczyńskiego, który miał być drugim moim sekundantem, i posłałem ich pod wskazany adres.
 Późno wieczorem wpadł do mnie Biedrzyński. Nigdy nie widziałem go w stanie tak podnieconym. Zbudził się w nim nietylko duch rycerski, ale nawet okrucieństwo.
 — Wiesz? — mówił machając pięściami — przyjęliśmy wszystkie warunki! Niech djabli porwą!... Może przynajmniej ty nauczysz rozumu tego drągala. Będziecie się strzelać pojutrze.
 — To... to już nieodwołalny termin? — spytałem.
 — Już podpisaliśmy protokół. Marsz do barjery, każdy strzela po dwa razy. Jeżeli ci dobrze pójdzie, z pewnością na przyszłych wyborach zostaniesz członkiem zarządu, bo tego Steinberga nikt nie lubi. No, dobranoc ci, mój złoty!...
 Pożegnał mnie rozpromieniony. Późno ległem spać, i przez całą noc śniło mi się, że spadam z wysokości. Nigdym się tak nie zmęczył we śnie.
 Nazajutrz znowu odwiedził mnie Teofil. Doniósł mi, że