Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/179

natomiast znalazłem ową miłą dziewczynkę, której kiedyś przypatrywałem się przez okno.
 Posiedziałem w sklepie z pół godziny, wyściskałem sklepowej rączki, dowiedziałem się, gdzie mieszka. I oto między mną a nią zawiązały się serdeczne, choć czysto idealne stosunki, właśnie — dzięki mojemu murzynkowi.
 Byłem tak zadowolony, żem nawet puścił w niepamięć jego dawniejsze sprawki.
 Znajomość nasza ze sklepową trwała do połowy zimy. Widziałem, jak dziecko to przywiązuje się do mnie, jak korzysta z moich rad, z jaką wdzięcznością przyjmuje drobne podarunki. Dziewczątko czyste i niewinne jak łza.
 Jednego dnia spotkałem Józię na ulicy i spędziłem z nią parę godzin „Pod Kometą,“ ostrzegając o sidłach, zastawianych na niewinność przez lekkomyślną młodzież, albo zepsutych starców. Rozmarzony, wróciłem do domu około północy i dopiero na schodach spostrzegłem, że... znowu zgubiłem murzynka!
 Ewcia jeszcze nie spała.
 — Gdzie byłeś, Ludwiku?
 — Na operze.
 — Cóż grali?
 — „Fausta.“
 — Znasz go przecie.
 — Ale zawsze lubię go posłuchać. Dobranoc, głowa mnie trochę boli.
 Serdecznie ucałowałem Ewcię, ale duszę nurtował mi niepokój.
 „Zobaczycie — myślałem, — że ten przeklęty murzyn znowu narobi mi zmartwienia!“
 Zasnąłem późno i późno obudziłem się na drugi dzień. Gdy zaś o jedenastej usiedliśmy z dziećmi do śniadania, Ewcia odezwała się niby tak sobie:
 — Wiesz?... odnieśli ci twoją faworytalną laskę.