Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/180

 Myślałem, że zemdleję; w oczach mi pociemniało. Nareszcie, zdobywszy się na ostatni wysiłek, zapytałem dosyć ostro:
 — I któż odniósł moją laskę?
 — Woźny z teatru Wielkiego — odparła Ewcia.
 Tego już było za wiele. Przez cały czas śniadania nie śmiałem ust otworzyć.
 Gdy Ludka i Mieczysław wstali od stołu, Ewcia odezwała się nieco przyciszonym głosem:
 — Twoją laskę przyniósł kelner z restauracji „Pod Kometą.“ Z osobnego gabinetu.
 Gwałtownie odsunęła krzesło i wyszła.
 Schwyciłem mój kij, i wsiadłszy w dorożkę, pojechałem „Pod Kometę,“ z zamiarem połamania murzynka na grzecznym kelnerze. Ale człowiek ten rozbroił mnie jednem słówkiem.
 — Tyś odniósł mój kij do domu? — zapytałem go.
 — Ja, jaśnie panie.
 — A... A kto ci powiedział, gdzie mieszkam i kim jestem?
 — O! — uśmiechnął się — jaśnie pana zna całe miasto. Wszyscy wiedzą, że pan zabił pułkownika.
 — Pułkownik Steinberg żyje...
 — Ten może i żyje, ale tamten, co go jaśnie pan golnął w brzuch, wcale nie żyje. Sam przecie byłem na pogrzebie.
 — Przeklęta popularność! — pomyślałem. — Nawet gniewać się nie mogę na tego osła.
 — A na drugi raz — rzekłem, dając kelnerowi rubla — nie bądź taki usłużny i niczego nie odnoś mi do domu.
 — Nic nie odniosę, choćbym znalazł pulares jaśnie pana — odpowiedział, bezczelnie patrząc mi w oczy.
 — No — rzekłem do siebie, skończywszy z kelnerem — wobec Ewci jestem bez ratunku zgubiony; ale zato przekonałem się dziś, że już mówi o mnie cała Warszawa. O wyższem stanowisku nawet marzyć nie można.