Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/212

dziś mile wieczór w domu państwa Pasternakowskich?... — spytał tym razem Edzio, sądząc, że jego interwencja wywoła natychmiastową odpowiedź.
 Doktór filozofji nagle podniósł głowę, włożył w usta wielki palec i, oparłszy na nim zęby, milczał.
 — Genjusz ludzkości! — szepnęła Hildegarda z rozkoszą, patrząc w półprzymknięte oczy gościa.
 — Uniwersalny umysł! — odpowiedział również szeptem Diogenes.
 — Blaga! — mruknął Edzio.
 Starą damę zniecierpliwiło milczenie przybyłego — zebrawszy więc cały zasób odwagi, spytała:
 — Pan konsyljarz dobrodziej...
 — Co?... — przerwał gość, rzucając nagle głowę wtył jak lew przebudzony.
 — Nic! nic!... — zawołała przerażona staruszka, podnosząc do nosa chustkę, zmaczaną w kolońskiej wodzie.
 Doktór filozofji znowu oparł czoło na dłoni i milczał.
 — Przepyszny! — szepnęła Hildegarda. — Panie Fajtaszko... wdzięczność do śmierci...
 — Na pierwszy rzut oka poznałem niepospolity umysł — odparł Diogenes, czule ściskając paluszek nadobnej swojej przyjaciółki.
 W tej chwili zamyślony doktór filozofji podniósł znowu głowę i patrząc w sufit, rzekł z pośpiechem:
 — Tu... musi być dużo złodziei...
 Obecni spojrzeli po sobie, a Diogenes spytał:
 — Pan doktór pyta o ogólny stan moralności naszej okolicy, czy też...
 — Jeżeli o moralność chodzi — przerwał Edzio — w takim razie ja mogę służyć informacjami. W roku bieżącym mieliśmy w mieście trzydzieści kradzieży, dwa podpalenia, pięć usiłowań gwałtu, z których trzy tylko były uwieńczone...