Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/233

na której widać było ślady świec i szuwaksu, tudzież kamasze, które starały się przekonać świat, że ich obecny właściciel posiada u każdej nogi po pięć palców.
 Chłopak ten trzymał w ręku tacę, pamiętającą bardzo dawne czasy, a na niej list.
 — Kto przywiózł? — zapytał pan, nie patrząc nawet na służącego.
 — Josek, proszę jaśnie pana!
 Dziedziczny dobrodziej swojej parafji wziął list, obejrzał adres i pieczątkę, a następnie, rzuciwszy kopertę na stół, szybko przebiegł go oczami.
 — Awantura! — zawołał pan. — Wyobraź sobie, że nas gwałtem, ale to gwałtem proszą na bal składkowy do powiatowej mieściny...
 — Któż na nim będzie? — spytała niedbale pani.
 — Gospodyniami będą panie: Kukalska i Gęgalska...
 — Ach! Gęgalska... wiem! spokrewniona z hrabią Wyporkiem.
 — A przez niego z Wiktorem Emanuelem — dodał uroczyście Jan Chryzostom.
 — Trzeba być, kiedy Gęgalska!... — szepnęła zamyślona pani.
 — Składka dziesięć rubli — rzekł jakby do siebie pan. — A przytem toaleta!...
 — To najmniejsza! poślemy po nią do Warszawy — odpowiedziała pani, pragnąc widocznie pocieszyć i uspokoić małżonka.
 Usłyszawszy to, Jan Chryzostom oparł głowę na ręku i począł palcami bębnić w czoło. Ludzie złośliwi sądzićby mogli, że z tego czoła nic się już nie wybębni nawet obuchem; stało się jednak inaczej. Zafrasowany Letkiewicz widocznie jakiś plan musiał wystraszyć ze swej głowy, rozkazał bowiem lokajowi wezwać Joska do gabinetu.
 Potem wstał i pełnym szacunku pocałunkiem pożegnał