Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/254

 — To znaczy, że jej kolczyki tyle są warte — nie zrozumiałeś pan?
 Rozpromieniony dzierżawca pobiegł czemprędzej do pani Kukalskiej i rzekł:
 — Wie pani co, że ta panna Frejtag, to jest tęższa od swego ojca.
 — Dlaczego? — spytała zdziwiona dama.
 — Bo nosi aż czterech Żydów na plecach!
 — Co to znaczy? — przerwała pani Kukalska, patrząc mu ostro w oczy.
 — To znaczy, że u jednego Żyda kupiła muślin, u drugiego wstążki...
 Wielka dama zerwała się z krzesła i z szelestem odeszła na drugi koniec salonu.
 Birbantowicz nie posiadał się z radości.
 — Panie Wietrznicki! — zawołał — udał mi się piekielny koncept!
 — Jakiż tam znowu?
 — Spytaj się pan pani Kukalskiej — odparł triumfująco zadłużony dzierżawca.
 Wietrznicki odszedł, lecz za chwilę powrócił.
 — Cóż panu powiedziała? — zawołał Birbantowicz.
 — Powiedziała, żeś pan dudek.
 Już obrażony dowcipniś chciał wyzwać na pojedynek Wietrznickiego, gdy nagle salon zatrząsł się od śmiechu.
 W otwartych drzwiach ukazał się jakiś blady, długowłosy mężczyzna, w wypukłych szafirowych okularach, który oprócz czarnego fraka, miał na sobie inne, bardzo wąskie ubranie w czarne i białe kraty.
 — Bójcie się Boga, nie śmiejcie się! — wołał zrozpaczony przyszły redaktor. — To mój człowiek!... To mój reporter!... nasz znany poeta, pan Gwazdalski.
 Tymczasem, źle ubrany, a jeszcze gorzej karmiony człowiek Bąkalskiego, wszedł spokojnie do salonu, i zobaczyw-