Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/256

sio i począł hulać pokolei, naprzód z córką garbarza, później z żoną piwowara, a następnie z siostrzenicą kupca korzennego.
 — Panie Birbantowicz — mówił znowu Żabicki — dlaczego pan nie tańczysz z panną Frejtag? Toż to dziewczyna, jak jagoda!
 — Rozumie się, żebym tańczył, ale się boję jej ojca, któremu winien jestem trzysta rubli.
 — Ożeń się pan z nią, to dostaniesz te trzysta rubli w posagu.
 — A wiesz pan, że to znakomita myśl! — odparł Birbantowicz, któremu szkliły się oczy, skutkiem zbyt długiego oglądania pewnej wysmukłej flaszki.
 Za chwilę potem odświeżył znajomość ze starym mydlarzem Frejtagiem, przetańczył z jego córką walca, potem wpadł do męskiego gabinetu (na ochłodzenie), znowu z tąż samą panną przetańczył polkę (znowu się ochłodził), a nareszcie siadł przy Frejtagu i rzekł:
 — Wiesz pan co, że z satysfakcją starałbym się o pannę Halinę.
 — Już się o nią postarał pan Golski! — odparł surowo mydlarz i przeszedł do innego towarzystwa.
 Zaperzony Birbantowicz złapał Bąkalskiego.
 — Mój kochany — rzekł — kto to jest ten pan Golski?
 — Czeladnik Frejtaga — odparł Bąkalski.
 — A niechże go djabli porwą!... złapał mi pannę z przed nosa... Ale zaklinam cię na honor, nie mów o tem nikomu, bo mnie skompromitujesz.
 Bąkalski przyrzekł jak najuroczyściej zachować milczenie do grobu; mimo to jednak, w pięć minut niespełna, wszyscy już wiedzieli, że w wyścigach matrymonjalnych, zadłużonego dzierżawcę czeladnik mydlarski pobił na głowę.
 Tymczasem czteroinstrumentowa muzyka grała, rozochoceni wieśniacy i mieszczanie hulali tak, że aż się dom trząsł, a ceniący swoją godność poeta i reporter Gwazdalski rozma-