Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/050

 — Pamiętamy! Pamiętamy Brydzińskiego...
 — I pomimo Brydzińskiego nic nie zrobiliśmy do tej pory... — wtrącił Starka.
 — Kto nie chce robić, nigdy nic nie zrobi... — szepnął Jędrzejczak.
 — Starka dobrze mówi — ciągnął Świrski. — Nic nie zrobiliśmy ważnego, ani pięknego. Naprzód nie mieliśmy środków, powtóre nie była wykończona organizacja, a nareszcie — nie było gwałtownej potrzeby. Działali inni, i zdawało się, że działają dobrze...
 — Socjaliści!... — wtrącił Lisowski.
 — I złodzieje... — dodał Starka.
 — Dzisiaj — ciągnął Świrski — organizacja nasza jest dość posunięta. Zjednaliśmy w mieście kilkudziesięciu rzemieślników i subjektów, na wsiach — gospodarzy, gajowych, parobków... Mamy kolegów w Warszawie i miastach prowincjonalnych. Sami uczyliśmy się strzelać, fechtować, maszerować...
 — A co to za koledzy w Warszawie i innych miastach?... — zapytał Starka.
 — Im mniej będziemy wiedzieli nazwisk, tem dla nas lepiej — odezwał się Jędrzejczak.
 — I dla sprawy — dorzucił Linowski.
 — Chcecie? — zapytał Świrski.
 — Żadnych nazwisk! Żadnych nazwisk! — odezwały się głosy.
 — A ja myślałbym... — rzekł Starka, podnosząc się na łóżku.
 — Nie myśl, bo cię głowa rozboli!... — przerwał Jędrzejczak.
 — Panowie!... — zawołał Lisowski — czy poto przyszliśmy, ażeby się kłócić?... Lepiej posłuchajmy Świrskiego.
 — Byle nie marudził... — szepnął Soliter, gryząc munsztuk papierosa.