Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/052

ski. — Myślałem, że załatwię to własnym majątkiem, ale... nie mogę... Musimy więc...
 — Czy nie kraść i rozbijać? — spytał Jędrzejczak.
 — Musimy zabrać pieniądze rządowe z kasy gubernjalnej i z filji banku.
 — A jeżeli będą tam pieniądze szlachty, kupców? — wtrącił Soliter.
 — W takim razie weźmiemy i te pieniądze, ale ja zwrócę je...
 — Jeżeli stryj pozwoli — rzekł Starka.
 — Stryj nie pozwoli, ażeby mnie nazywano... wywłaszczycielem.
 — Dobrze, dobrze! — przerwał Lisowski. — Ale kiedyż to?... jakim sposobem?...
 — Mam odkryć plan?... — zwrócił się Świrski do Linowskiego.
 — Musisz! — zawołał Starka. — Cóżto, dyktatura?
 — A to durnie!... — szepnął Jędrzejczak do Solitera.
 — Zupełne warjaty! — odparł Soliter i siadł na krześle, a kolana mu drżały.
 Świrski zaczął mówić zniżonym głosem; koledzy skupili się.
 — W tych czasach leży bardzo dużo pieniędzy w filji banku... toż samo w kasie gubernjalnej. Którejś nocy urządzi się strzelaninę około cmentarza... wojsko pobiegnie tam, a my... opanujemy bank i kasę.
 Ażeby zaś nie dopuścić odsieczy, na drodze z koszar do miasta poprzecinamy ulice drutami... kilku będzie miało bomby. Nie powiem więcej szczegółów. Czy rozumiecie plan ogólny?
 — Genjalny plan!... — szepnął Linowski.
 — To się dopiero pokaże w wykonaniu. A tymczasem w mieście jest dużo wojska — odszepnął Starka.
 Na twarzy Świrskiego błysnął uśmiech triumfu.