Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/053

 — Myślimy o tem — rzekł — i o wielu innych możliwościach. Ażeby więc choć trochę wojska odciągnąć z miasta, pojedziemy... dziś...
 — Co?... dziś?... — odezwało się kilka głosów.
 — Pojedziemy dziś... zaraz... do lasów za Słomianki. Będziemy strzelać w powietrze... zaczepiać podróżnych... słowem — zrobimy alarm... Wtedy komendant musi urządzić obławę w lasach. A gdy zbierze się tam trochę wojska, my wrócimy do miasta i...
 — Pójdziecie do kozy — szepnął Jędrzejczak.
 — Nie!... zdobędziemy kasy... — odparł Linowski.
 — Albo zginiemy — dodał Świrski.
 — Winszować!... — jęknął Soliter.
 — Na wojnie ktoś musi ginąć — odparł Świrski. — Czy zresztą nie każdy z nas jest na to przygotowany? A teraz... należycie do wyprawy?...
 — Rozumie się! — zawołał Linowski.
 — On się jeszcze pyta! — dorzucił Lisowski. — Tylko durnie i tchórze...
 — Tchórz, to ja... a dureń, to ty, Lisku! — rzekł Jędrzejczak.
 — Głupi jesteś.
 — Taką rzecz wypadałoby gruntownie obmyślić — wtrącił Soliter. Usta mu drżały.
 — Już obmyślono — wtrącił Chrzanowski. — A teraz zobaczymy, kto pójdzie.
 — Wszyscy! — zawołał Lisowski.
 — Nie rycz, ty ośle!...
 — Bardzom ciekawy: kto obejmie dowództwo? — odezwał się Starka.
 Twarze były rozpalone, oczy błyszczące, głosy chrapliwe.
 — Pamiętajcie, żeśmy zobowiązali się... już zobowiązali się! — rzekł Linowski.