Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/086

mężczyzn i jedną kobietę, wszyscy, o ile się zdawało, marnie ubrani. Twarzy jednak nie widział, ponieważ każde z nich starannie się zasłaniało.
 — Cóżto, szpiegi?... — zapytał Jędrzejczak starszego oficera.
 Nie odpowiedziano mu, i oficerowie wyszli.
 W pół godziny później otworzono drzwi, zamknięte na dwa zamki, i sztabę żelazną; ukazali się żandarmi, w których towarzystwie Jędrzejczak poszedł przez długi korytarz do pokoju, wyglądającego na kancelarję. Przy jednym stole siedzieli znajomi mu oficerowie, przed drugim stał żandarm z obnażonym pałaszem.
 Zaczęło się badanie, którego każdy wyraz zapisywał młodszy oficer żandarmerji.
 — Poco pan chodził do Pfefermana? — zapytał starszy oficer żandarmerji.
 — Ażeby mu powiedzieć, że jest świnia — odparł Jędrzejczak. — Przepraszam pana pułkownika, ale... czy mogę usiąść?...
 — Owszem. Pan był u Pfefermana w interesie niejakiego Herszka Walfisza?
 — Może.
 — A co pana obchodzi Herszko Walfisz?
 — Nie lubię, jeżeli kogoś krzywdzą.
 — A pan wie, że Herszko Walfisz jest socjalny demokrata i już zdążył ukryć się?
 — Dobrze zrobił. Nie będziecie go panowie tak dręczyli jak mnie.
 W tem miejscu artylerzysta zapytał o coś starszego oficera żandarmów, a wysłuchawszy objaśnienia, kiwnął głową. Badający zwrócił się znowu do Jędrzejczaka:
 — Z kim pan był u Pfefermana?
 — Zdaje się, że z nikim.