Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/099

 W tej chwili doleciał odgłos dzwonów cerkwi: „Jestem tu... jestem tu... jestem tu!...“
 Zatrzeszczały karabiny, ale żadna kula nie trafiła Jędrzejczaka.
 — Niech żyje rewolucja!...
 Nowa salwa. Jędrzejczakowi opadła głowa na piersi, i ugięły się kolana. Nie słyszał wystrzałów, nic go nie bolało, lecz w ustach poczuł ciepło i słony smak, a na białej koszuli ukazała się czerwona plama. Uderzyła go tylko jedna kula, rozdarła płuca i złamała kręgosłup. Kiedy przybiegł lekarz i podoficer z rewolwerem w ręce, Jędrzejczak już nie żył. Ciało szybko odwiązano od słupa i zepchnięto do grobu.
 Po egzekucji oficer żandarmski, który badał Jędrzejczaka, i pułkownik artylerji, który chłopca starał się obronić, wracali konno do miasta.
 — Wasza żona i siostrzenica, Leonie Konstantynowiczu, zanadto interesowały się zbrodniarzem... — mówił do artylerzysty żandarm, podkręcając jasnego wąsa.
 — No, już pozwólcie, Aleksandrze Pawłowiczu, ale moja żona ma prawo nakarmić głodnego, szczególniej, gdy skarb o nim nie pamięta.
 — Prawda... No, ale bez potrzeby te panie chodziły pod okno zbrodniarza i jeszcze coś do niego mówiły...
 — Głupie plotki...
 — Ja także myślę, że to plotki... Damy jednak powinny być ostrożniejsze.
 W tej chwili tęgim kłusem od strony miasta nadjechał adjutant.
 — Późno?... — spytał, zrównawszy się z oficerami.
 — Albo co?...
 — Zabójcy strażników złapani...
 Artylerzysta zaklął i zwróciwszy się do oficera żandarmskiego, spytał:
 — A teraz co będzie?...