Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/104

 Zanim odpowiedział Władkowi, że spać nie będzie, usłyszał na dole ruch i podniesione głosy kobiece. Zbiegli obaj i trafili na taką scenę:
 — No, powiedzcie państwo, gdzie ja mam głowę?... — zapytywała panna Jadwiga. — Przecie wszystkim wiadomo, że na rozdrażnienie najlepszem lekarstwem są silne dawki bromu!...
 — To prawda! — zawołał Świrski, dziwiąc się, że i jemu taka prosta myśl nie przyszła do głowy.
 — Ależ tak!... tak!... — powtarzali Władek i pan Klemens.
 — Ja napiszę do aptekarza w Żelaznych Hutach — mówiła panna Jadwiga — ale kto pojedzie?... Możeby pan Klemens?...
 — Ja pojadę... — odezwał się Świrski.
 — Nie znasz drogi... — wtrącił Władek.
 — To możebyśmy... pojechali razem? — zwrócił się pan Klemens do Świrskiego.
 Ale pani Linowska oświadczyła, że sprawę najlepiej załatwi parobek, który w chwilę później wyjechał do Hut, a w godzinę przywiózł sporą flaszkę bromu.
 Panna Jadwiga nalała łyżkę lekarstwa i podała Linowskiemu.
 — A jeżeli mu zaszkodzi? — zapytała z niepokojem pani Linowska.
 — Ja odpowiadam!... — rzekła panna Jadwiga stanowczym głosem.
 — Zaręczam!... — dorzucił Świrski.
 — Przecież pan nie doktór?... — odezwał się cierpkim tonem pan Klemens.
 Tymczasem chory zażył lekarstwo, mrucząc:
 — Ciekawym, co teraz będzie?...
 W oczach jego malowała się nieufność i trwoga.
 — Ach, żeby nareszcie przyjechał Dębowski!... — szepnął