Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/106

innemu z pod krótkich spodni wyglądały cholewki kamaszów...
 Teraz Świrski spostrzegł, że owa wielka, doskonale uzbrojona i we wszystko zaopatrzona armja to były jego kilkuletnie marzenia. A zaś ta garstka, źle odzianych i prawie bezbronnych, to ów rzeczywisty oddział, który w piątek zebrał się pod Słomiankami. I że tę garść szkolnych kolegów, tak uzbrojonych, tak obdartych, on, Kazimierz Świrski, on sam przez parę lat namawiał, a teraz wyprowadził przeciw pułkom, dywizjom i korpusom!
 I na co?... Na mróz, na głód, na śmierć, na rany, na haniebne ucieczki i straszną niewolę... Bo przecież nie na zwycięstwo!
 — Co ja zrobiłem?... co ja zrobiłem?... — jęknął Świrski i — ocknął się.
 Stary podleśny mocno ściskał go za rękę i już przytomnie patrząc w oczy, pytał:
 — Pan jesteś dowódcą jakiejś partji?...
 — Tak...
 — Wy zabijaliście strażników?... rabowaliście monopole?...
 — Co też pan mówi!... — oburzył się Świrski, usuwając rękę. — Nasza partja protestowała przeciw zabójstwom... miała być zawiązkiem regularnego wojska...
 — I nikogo nie zabiliście?... słowo?... — nalegał Linowski.
 — Ależ daję panu słowo honoru, że nie zrobilibyśmy nic podobnego, nigdy... Nawet nigdy nie mieliśmy takiego zamiaru...
 Linowski usiadł na posłaniu, złożył ręce i podniósłszy oczy, szeptał:
 — Chwała Ci, Boże!... chwała Ci, Boże!... To mnie truło... To mnie doprowadzało do obłędu... Bo czy pan wiesz, co myślałem?... Z początku, że jesteście rabusiami, naturalnie