Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/127

 Otworzyły się drzwi, i stanął na progu chłop szpakowaty, w wielkim kożuchu.
 — Pochwalony!... — odezwał się przybysz, obcierając zmarznięte wąsy.
 — Kobielak!... — zawołał Świrski i zerwał się od stołu. — Macie list od stryja?...
 Chłop milczał, zakłopotany.
 — Przynieśliście odpowiedź?... — zapytał Władek.
 — Kiedy nie wiem, jak mam rzec?... — odparł chłop, namyślając się.
 — Najlepiej prosto z mostu — wtrącił Dębowski.
 — Może i tak... Ja nie oddałem listu.
 — A to znowu co?... — zdziwił się Władek.
 — We Świerkach, we dworze, pełno wojska... Nie dopuścili mnie... Wreszcie mówili ludzie ze wsi, że pan dziedzic, niby pan Świrski starszy, zachorował...
 — Stryj zachorował?... — odezwał się Kazimierz zmienionym głosem.
 — A cóż we dworze robi wojsko?... — zapytał Dębowski.
 Chłop oglądał się... wahał...
 — O, mój Walenty, nie marudźcie!... — wtrąciła pani Linowska. — Siadajcie... naleję wam herbaty... Tu wszyscy swoi, mówić można.
 — Ha, kiedy można... Sałdaty i strażniki przyszli aresztować pana naczel... niby panicza Świrskiego...
 Panna Jadwiga zbladła i podniosła oczy na Świrskiego, który, pod jej spojrzeniem, znowu zarumienił się.
 — Pan doktór — rzekł młody chłopak — już mnie uprzedził, że jestem poszukiwany. — I uśmiechnął się.
 — Ależ, panie... oni rozstrzelali kolegę pańskiego... — szepnęła Jadwiga.
 — I my potrafimy umrzeć!... — odezwał się Władek, kładąc rękę na piersi, niby aktor.