Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/128

 Doktór spojrzał na panią Linowską, która rzekła półgłosem:
 — A niech już sobie jadą... choćby i zaraz!...
 — Wyjechawszy stąd o jedenastej, na czwartą byliby w Grudzie, a o wpół do piątej nawet zagranicą, gdyby okazała się potrzeba — dodał doktór.
 — Jednego mogłabym ukryć, nawet przed najściślejszą rewizją... Ale trzech nie potrafię!... — zwróciła się pani Linowska do męża.
 — O jedenastej wyjeżdżacie!... — rzekł Dębowski, patrząc na zegarek.
 — Jak trzeba, to trzeba... — odpowiedział Linowski, ciężko podnosząc się od stołu.
 Władek bladł i rumienił się, ale patrzył na ojca.
 — Pan jedzie z nimi?... — zapytał Dębowski Świrskiego.
 — Nie!... Ja pójdę z Kobielakiem na wieś — odparł Świrski i wykonał ruch, jakby miał zamiar pożegnać się.
 Linowska szybko zbliżyła się do niego, a ująwszy za rękę, rzekła stanowczym głosem:
 — Nigdy!... Powiedziałam, że jednego potrafię schować przed rewizją i — schowam. Pan zostaniesz u nas tak długo, dopóki nie wyjaśni się pańska sprawa, albo dopóki nie otoczą nas tak, że trzeba będzie uciekać.
 Zmusiła Świrskiego, że znowu usiadł, i chciała nalać herbaty Kobielakowi. Ale ręce jej drżały, więc wyręczyła ją panna Jadwiga, choć i tej szło niesporo.
 — Za przeproszeniem państwa — odezwał się Kobielak — panicz Świrski powinien się schować na ten czas...
 Obecni zwrócili się do niego.
 — Bo we wsi mówili — ciągnął chłop — że w partji Zajączkowskiego to panicz rozkazuje, a Zajączkowski tylko spełnia przykazy... Ja się z tego roześmiałem, ale we wsi powiedzieli, żebym się nie śmiał, bo strażniki mówią, że gdyby złapali panicza, to byłoby źle...