Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/142

 — Cóżto ma znaczyć? — zapytała pogardliwym tonem Jadwiga.
 — Pani cytuje aforyzmy ze wzorów kaligraficznych, a ja z Godzinek...
 — Ruszaj!... — rzekł Linowski do Pawła.
 — Władziu!... Właduchnu!... — zawołała bardzo wzruszona Linowska.
 Chłopak zeskoczył z sanek i odszedł z matką o kilka kroków dalej.
 — Przyrzeknij mi... przyrzeknij... że spełnisz moją prośbę... — mówiła, z trudnością hamując łzy.
 — Wszystko zrobię, co mamusia każe — odpowiedział cichym głosem.
 — Słuchaj... Wiem, że już się nie modlisz... trudna rada. Starzy żartują z opłatków, młodzi z pacierza... Ale proszę cię... błagam!... — szeptała. — Rano i wieczór mów tylko te wyrazy: „Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko...“ Pamiętasz tę modlitewkę?... A jeżeli kiedy będzie ci bardzo źle... bardzo ciężko... powiedz: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu...“ Zapamiętasz?...
 — Tak.
 — I będziesz odmawiał... to przecie tak mało!...
 — Będę...
 Stali obok Świrskiego, który wszystko słyszał.
 — I pan, panie Kazimierzu, będziesz odmawiał te modlitwy?... Proszę o to w imieniu pańskiej matki...
 — Jeżeli pani każe...
 — Siadaj, Władek!... — krzyknął już rozezłoszczony doktór.
 Władek ucałował matce rękę, uścisnął Świrskiego, ukłonił się doktorowi i pannie Jadwidze i skoczył do sanek.
 — Ruszaj!... — odezwały się dwa głosy.
 — Z Bogiem! — zawołała Linowska.
 Sanki ruszyły i niebawem znikły wśród lasu.