Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/198

ci, więc trochę przez wdzięczność, a bardziej z musu, zaciągnęli się do partji.
 — I rozbijacie... na spółkę z nimi?... — przerwał Świrski.
 — Wcale nie — rzekł Chrzanowski. — Nasz kapitan ma tyle delikatności, pomimo nieustannych wymyślań wszystkim, że podczas swoich niekoniecznie... rycerskich wypraw wysyła nas na zwiady. To też ja jeszcze ani razu nie strzelałem, a Lisek wprawdzie kilka razy huknął, ale wgórę, dla wypróbowania brauninga.
 — A Starka?...
 Chrzanowski niechętnie wzruszył ramionami i mrugnął.
 — Dobrze — mówił Świrski — ale do czego to wszystko prowadzi?...
 — No, już o to nie powinienbyś pytać — wtrącił Lisowski. — W Rosji aż kipi rewolucja... już mają dwieście tysięcy karabinów i miljony ładunków, i tylko patrzeć, jak stamtąd napłyną do nas oddziały... Wówczas ruszy się wojsko, a nasi dzisiejsi partyzanci...
 — Bandyci — szepnął Świrski.
 — Przypuśćmy... Jednak wówczas staną się regularnymi żołnierzami.
 — A któż wam mówił o tych rosyjskich legjonach, które niby to do nas idą?
 — Kto?... — zawołał zdziwiony Lisowski — naturalnie Iwanow... Nie znasz Iwanowa?...
 — On przed świętami nazywał się Vogel — poinformował Chrzanowski.
 — A czy on nie łże?... — zapytał Świrski.
 — Dajże spokój!... — bronił Lisowski. — Vogel czy Iwanow zawsze to wielka figura... On mianował kapitanem Zajączkowskiego... on nam dostarcza broni i amunicji... on wyznacza oddziałowi, co i kiedy ma atakować.
 — I wy go słuchacie?...