Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/217

 — Jeżeli nie przyjdą — mówił Litwin — my wyginiemy, a zostaną tylko rabusie...
 W tej chwili z drugiej jaskini ktoś wybiegł, zataczając się, jak pijany. Po wysokim wzroście, a bardziej po ruchach, Kazimierz poznał Starkę i dojrzał w jego ręce brauning.
 — Co się stało?... — zawołał Świrski. — Dokąd biegniesz?
 — Kto tu był?... gdzie poszedł?... — odpowiedział chrapliwym głosem Starka.
 — Nikogo nie było...
 — Łżesz...
 Kazimierz zerwał się z podniesioną pięścią.
 — Słuchaj-no... ty!... Uważaj, do kogo mówisz — krzyknął.
 Litwin wydobył brauning i łagodnym ruchem skierował go do Starki.
 — Niegrzeczny jest kolega-adjutant — mówił słodko. — Musiał wypić cośkolwiek za dużo...
 Starka podniósł lewą rękę do oczu, postał chwiejąc się na nogach, wreszcie, jakby przebudzony, rzekł zupełnie innym głosem:
 — Zdawało mi się, że po izbie chodził ktoś obcy... Nawet chciałem go złapać za sznur...
 — Aha!... — mruknął Litwin. — Sznury spać nie dają...
 — W obozie nietrudno o szpiegów... — mówił Starka. — Nie masz, Kazik, wódki?...
 Świrski był zdumiony.
 — Tyś chory?... — zapytał Starkę już bez gniewu.
 Starka ciężkim ruchem usiadł na kamieniu obok nich, ziewnął i mówił, śmiejąc się:
 — W tej bandzie złodziejskiej nawet wyspać się nie można... Ledwie człowiek zamknie oczy, zaraz mu się coś marzy...
 — Sznury... sznury!... — wtrącił Litwin.
 W tej chwili rozległo się kilkakrotne gwizdnięcie. Partyzanci zaczęli wybiegać z jaskiń, a między drzewami ukazało się paru ludzi. To patrol przyprowadził chłopa, który opowia-