Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/257

 — Jestem Aleksiej Kiryłowicz Popow — rzekł oficer — podporucznik ...skiego pułku. Przyjechałem z polecenia generał-gubernatora.
 I podał nadziratielowi kopertę, którą ten otworzył dygocącemi rękoma.
 A tymczasem oficer patrzył mu w oczy i myślał:
 „Raz... wydobywam rewolwer... Dwa!... do skroni... Trzy... pal...“
 Nadziratiel przeczytał list i podał go pisarzowi.
 — Generał-gubernator rozkazuje wydać im tego tam Chrzanowskiego.
 — Ważny więzień — rzekł pisarz.
 — Ważny więzień... — powtórzył nadziratiel.
 — Bardzo ważny — odparł oficer. — Innego generał nie wzywałby do siebie o tej porze.
 Pisarz otworzył wielką księgę, przewracał karty... szeptał z nadziratielem... Oficer myślał:
 „Tobie, poczciwcze, nie... Ale ten padlec pisarz dostanie w łeb!... Raz!... wydobyć brauning... Dwa... przyłożyć do skroni... Trzy!... wypalić...“
 — Nie macie eskorty?... — spytał nadziratiel.
 — Poco?... Ażeby zwrócić uwagę bandytów?... — odpowiedział oficer.
 — Prawda!... — szepnął nadziratiel.
 — Może papierosa?...
 — Dziękuję. Nie pora.
 Nadziratiel znowu poszeptał z pisarzem.
 — Może herbatki?... — odezwał się po chwili.
 Oficer zrobił krok naprzód.
 — Iwanie Piotrowiczu — rzekł — ośmielę się zwrócić waszą uwagę, że z rozmysłem opóźniacie spełnienie bardzo pilnego rozkazu...
 — Bo ja nie wiem, czy mogę wam wydać aresztanta!... — zawołał nadziratiel.