Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/258

 — W takim razie musicie jechać ze mną do generał-gubernatora i przed nim się wytłomaczyć...
 — No, a co teraz?... — spytał przerażony nadziratiel pisarza.
 — Rozkaz wyraźny — odpowiedział pisarz. — Trzeba oddać więźnia.
 Nadziratiel zadzwonił, a gdy ukazał się jeden z więziennych dozorców, kazał przyprowadzić Chrzanowskiego.
 — Tylko niech weźmie czapkę i palto — rzekł nadziratiel, a zwróciwszy się do oficera, poprosił o pokwitowanie.
 — Nie mam jeszcze więźnia — odpowiedział oficer.
 Nadziratiel potrząsnął głową i popatrzył na pisarza.
 — Was, Aleksiej Kiryłowicz, przeniosą z linji do żandarmów... Wy bardzo rozważni!...
 Zamiast odpowiedzieć, oficer zapytał:
 — Iwanie Piotrowiczu, czy nie moglibyście pożyczyć mi jakiej szyneli i furażerki?... To będzie najlepsza eskorta.
 — Z wielkimi zadowoleniem!... — odpowiedział nadziratiel. — Wyszedł do drugiego pokoju i niebawem przyniósł żądane ubranie. Jednocześnie drzwiami od korytarza wszedł Chrzanowski. Na widok oficera zrobił jakiś ruch, ale Popow zwrócił się do niego:
 — Wasze nazwisko?...
 — Chrzanowski.
 — Imię i otczestwo?...
 — Wacław Ludwikowicz.
 — Gdzie aresztowany?...
 — Zajączkowski porwał mnie tutaj...
 Oficer machnął ręką.
 — Widzę, że ten sam... Dajcie pokwitować...
 Nadziratiel potrząsnął głową, patrząc na pisarza. Był zachwycony energją i przytomnością oficera.
 Popow podpisał kwit z odbioru Chrzanowskiego i rzekł:
 — Przygotujcie kwit, gdy odwiozę aresztanta.