Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/270

 Po chwili skrzypnęły drzwi stodółki i wszedł gajowy z latarnią.
 — Panie naczelniku — rzekł do Świrskiego — sałdaty z Rożków wyniosły się...
 — Więc moglibyśmy tam pojechać?...
 — Choćby zaraz, jeżeli pan naczelnik każe...
 — Moi złoci... mój Teofilu... — odezwał się Kazimierz tonem błagalnym — przestańcież mnie raz u djabła przezywać naczelnikiem... Nie jestem nim i nigdy nie byłem...
 — Jak pan na... jak panicz każe — poprawił się gajowy.
 W ciągu pół godziny gospodyni zagrzała herbaty, a jej mąż założył chudego konia. Świrski szybko wypił śniadanie, uściskał oboje gajowych, zostawił im dwie trzyrublówki i siadł na sanki. W drodze odezwał się gajowy:
 — A panicz wiedzą, że wczoraj kręcił się koło Piaseckiego ten... ten Stasiek?...
 — Ten mały, co to biegał na wywiady z partji Zajączkowskiego? — spytał Kazimierz.
 — Jużci on. Ale choroba go wie, o co on się teraz wywiaduje i dla kogo...
 — Posądzalibyście go?...
 — Nie posądzamy, ino się boimy... — mówił gajowy. — To, panie, podlec musi być, żebym nie powiedział w złą godzinę...
 — Z czego wnosicie?
 — Wczoraj, u Piaseckiego, Stasiek wypytywał się, czy nie wiedzą, gdzie jest Zajączkowski. A kiedy mu powiedzieli, że z takim zbójem nie mają nic do czynienia, więc wtedy Stasiek zapytał się, czy gdzie nie widzieli panicza... niby pana naczelnika Świrskiego...
 — Żartujecie!... — wtrącił Kazimierz.
 — Żebym tak zdrów był, jako mówię prawdę. Więc zaraz Piasecki pomyślał se, oj! niedobrze... i dał mi znać. Ale ja nie chciałem budzić panicza i zeszło mi do dziś rana...