Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/273

 — Więc cóż?... więc cóż?... — szeptał ksiądz. — Nikogo nie zabiłeś?...
 — Wydobyłem kolegę z więzienia... — odpowiedział tym samym tonem Świrski.
 — Tego... tego, co to w piątek ktoś go wykradł?...
 — Chrzanowskiego...
 — Aha... aha!... Chwat jesteś... Choć zdaje się, że jesteś ścigany...
 — Może robię kłopot księdzu proboszczowi?... — spytał Kazimierz, zrywając się z krzesła.
 Ksiądz schwycił go za ręce i gwałtem posadził.
 — Dajże spokój!... — rzekł. — Błogosławieni, którzy uwalniają niewinnych. Przecież świętego Piotra anioł wyprowadził z więzienia... Zostaniesz u mnie, jak długo podoba ci się... Zaraz dadzą obiad... Poznasz oryginalnego człowieka, choć... radzę być ostrożnym...
 — Czy mógłbym przed obiadem wpaść na chwilę do panny Jadwigi?... — spytał Świrski, czując, że rumieni się.
 — Panny Jadwigi niema, wyjechała na parę dni... Na obiadek mamy: sztukę mięsa z rydzami marynowanemi i pieczoną kaczkę z buraczkami... Na więcej nie stać biednego proboszcza...
 Na wiadomość o wyjeździe Jadwigi Świrskiemu pociemniało w oczach. Energja, jaką jeszcze posiadał, opuściła go.
 „Gdzież ja tu parę dni wytrzymam bez niej?...“ — pomyślał i zapytał głośno:
 — A czy daleko pojechała?...
 W tej chwili stuknęły drzwi, proboszcz podniósł się z krzesła i rzekł:
 — Pan August Szulc... pan Lombarcki...
 Świrski obejrzał się i spostrzegł mężczyznę silnie zbudowanego, z wojskowemi ruchami, przenikliwem spojrzeniem i rudawemi wąsikami, zakręconemi à la Wilhelm II-gi.
 — Trochę... cośkolwiek nie wygląda pan ani na Augusta,