Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/277

 — Gdzież to pojechała panna Jadwiga?...
 Trochę zdziwiony proboszcz odpowiedział po namyśle:
 — Pojechała bodajże na dwa dni, o milkę stąd... Do siostry tego pana Klemensa, co jest administratorem u Puchalskich...
 — A ona tam poco?... — rzucił się Kazimierz. — Przecież teraz dzieci najchętniej chodzą do szkoły.
 Ksiądz zapalił papierosa.
 — Phi!... — rzekł powoli. — Panna Jadwiga, uboga panienka, z bliskich nie ma nikogo, uczy dzieci bardzo gorliwie i pięknie, uczy nawet starych, rozdaje książeczki. Dobra panienka, no i ładna... ładna, ale — uboga... A że ten pan Klemens kocha się w niej do utraty rozumu, więc jego siostra, bardzo słusznie zresztą, chciałaby panienkę zjednać dla brata... Co tobie?
 Ksiądz podbiegł do Świrskiego, który zbladł jak papier i opuścił głowę na piersi.
 — Co tobie, Kazieczku?... — mówił ksiądz. — Czy może za wiele piłeś?...
 — Jestem strasznie zmęczony... — szepnął Kazimierz. — Od kilku dni zupełnie nie sypiam...
 — Więc połóż się...
 — A jeżeli wpadną kozacy?...
 — Będę czuwał — odpowiedział ksiądz. — Wreszcie wezmą nas obu...
 — Ale tylko mnie powieszą!... To jest... nie powieszą...
 — Bój się Boga!... co mówisz?... za co?...
 Kazimierz jak najtreściwiej opowiedział swoją historję od napadu na starego Linowskiego do wykradzenia Chrzanowskiego. Ksiądz, słuchając, trzymał się za głowę i chwiał całem ciałem w prawo... w lewo... w prawo... w lewo...
 — Miły człowieku — rzekł wkońcu — jesteś największym bohaterem, jakiego wydała ta nieszczęsna rewolucja, ale... dlaczegoż ty natychmiast nie uciekłeś zagranicę?...