Strona:PL Bolesław Prus - Dzieci.djvu/280

 — Jutro o tej porze powinniście być w Grudzie — rzekł ksiądz do chłopa.
 — Jak Bóg pozwoli — odparł gospodarz. — Musimy trzymać się ścieżek, bo na drogach pełno wojska.
 Kiedy Świrski odprowadzał księdza do wrót, spostrzegli około płota drobny cień.
 — Litościwe państwo — jęknął cień — dajcie grosik nieszczęśliwemu podróżnemu... O, pan naczelnik...
 Cień przypadł do Świrskiego i przyczepił mu się do ręki.
 — Nie wie też pan naczelnik, gdzie jest pan kapitan Zajączkowski?...
 Kazimierz poznał Staśka, i dreszcz nim wstrząsnął. Przypomniał sobie podejrzenia gajowego.
 — Co ty tu robisz?... ty ciągle żebrzesz?...
 — Szukam i szukam pana kapitana... — odparł Stasiek. — Żebym tak miał choć z parę złotych...
 Świrski dał mu rubla i drobnych. Chłopak znowu pocałował go w rękę i — jakby rozpłynął się w ciemności.
 — Co to za jeden?... skąd się tu wziął?... — zapytał ksiądz.
 — Bardzo dwuznaczna figura!... — odpowiedział Kazimierz. — Ale z głodu nie powinienby zdychać.
 Gdy Świrski pożegnał księdza i wrócił do chaty, namówił gospodarza, aby wyjechali nie o czwartej, lecz o drugiej po północy. Chłop, po namyśle, zgodził się i odprowadził Kazimierza do stodoły, życząc dobrego snu.
 Od obiadu Świrski czuł nieprzyjemny chłód w całem ciele; teraz począł drżeć, aż chwilami zęby mu szczękały. Więc wydobył flaszkę z wódką od proboszcza, odkorkował i — wypił jednym tchem przynajmniej ze szklankę. Wódka była mocna, ale na Świrskim zrobiła wrażenie zimnej wody. Dreszcze nie ustały, tylko zaczęła go palić skóra, a w myślach robiło się coraz jaśniej, tak jasno, że nawet nie odczuwał ciemności, wypełniającej stodołę.
 I otóż przy blasku tego mistycznego światła własne życie