Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/025

 — W takim razie kierowniczki zakładów, ożywione poczuciem obowiązku społecznego, muszą zdecydować się na ofiary...
 Pani Latter potarła czoło ręką.
 — Czy sądzi pani, że każda przełożona pensji może ponosić ofiary, że ma środki?...
 — Kto nie ma środków, powinien ustąpić tym, którzy je mają — odpowiedziała panna Howard.
 — Ach, tak?... — rzekła przeciągle pani Latter, znowu pocierając czoło. — Boli mnie głowa, tyle dziś miałam zajęć... Więc panna Malinowska stanowczo otwiera pensję?...
 — Ona wolałaby zostać wspólniczką jakiejś znanej firmy i... ja ją namawiam, ażeby rozmówiła się z panią...
 Silny rumieniec wystąpił na twarz pani Latter. Przemknęła jej myśl, że taka spółka byłaby ratunkiem pensji, albo... może — jej ostateczną ruiną?... Wspólniczka musiałaby dowiedzieć się o finansowem położeniu, miałaby prawo zapytywać o każdego rubla, którego wydaje Kazio...
 — Ja nie będę wspólniczką panny Malinowskiej — rzekła pani Latter, spuszczając oczy.
 — Szkoda! — odpowiedziała sucho nauczycielka.
 — Ale pani, panno Klaro, będzie ostrożniejsza w rozmowie z uczenicami i... ich matkami?
 Panna Howard podniosła się z kanapy.
 — Tylko ja — rzekła — odpowiadam za własną nieostrożność, a przekonań moich zapierać się nie myślę...
 — Nawet, gdybym ja skutkiem tego traciła pensjonarki, które ich matka chce umieścić na pensji tańszej i bardziej postępowej?... — mówiła wolno i dobitnie pani Latter.
 — Nawet, gdybym ja sama miała stracić zajęcie u pani — odpowiedziała równie dobitnie panna Howard. — Należę do osób, które ani idei, ani obowiązków społecznych nie poświęcą widokom osobistym.
 — Więc czego pani chce ostatecznie?
 — Chcę zrobić kobietę samodzielną, chcę ją wychować do