Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/027

 — A to z Madzią — odpowiedziała panna Helena. — Kazio chce ją całować po rękach, a ona nie pozwala...
 — Zwykła uwertura. Dobry wieczór mateczce! — rzekł syn, witając się.
 — Tyle razy prosiłam cię, Kaziu...
 — Wiem, wiem, mateczko, ale to z rozpaczy...
 — Na tydzień przed pierwszym?...
 — Właśnie dlatego, że jeszcze tydzień! — westchnął syn.
 — Na serjo już nie masz pieniędzy? — zapytała pani Latter.
 — To są zbyt poważne sprawy, ażebym mógł żartować...
 — Ach, Kaziu, Kaziu!... Ileż chcesz? — rzekła pani Latter, odsuwając szufladę, w której leżały pieniądze.
 — Mateczka wie, że ja żadnemu pojedyńczemu kolorowi nie daję pierwszeństwa, ale lubię biały z różowym i niebieskim. To przez miłość dla rzeczypospolitej francuskiej.
 — Proszę cię, nie żartuj. Będziesz miał dosyć pięć rubli?...
 — Pięć rubli, matuchno?... na tydzień?... — mówił syn, całując jej rękę i gładząc nią sobie twarz z pieszczotą. — Przecież mateczka przeznaczyła mi sto rubli miesięcznie, a więc na tydzień...
 — Oj, Kaziu, Kaziu!... — szepnęła matka, licząc pieniądze.
 — Proszę cię, Kaziu, postaraj się, ażeby prędzej zaprowadzono emancypację kobiet. Może wówczas twoja biedna siostra dostanie choć czwartą część tego, co ty... — odezwała się panna Helena.
 Pani Latter spojrzała na nią z wymówką.
 — Chyba tak nie myślisz — rzekła. — Czy ja robię między wami jaką różnicę? czy ciebie mniej kocham, aniżeli jego?...
 — Mój Boże, alboż ja mówię coś podobnego? — odpowiedziała panienka, naciągając na ramiona białą chusteczkę. — Swoją drogą panna Howard ma słuszność, że my, dziewczęta, jesteśmy pokrzywdzone wobec chłopców. Kazio naprzy-