Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/029

 Pan Kazimierz chodził po gabinecie z rękami w kieszeni i zwiesiwszy głowę na piersi, mówił:
 — Po każdem takiem odezwaniu się Heli czuję wyrzuty sumienia. — Może ja naprawdę już nie powinienem się kształcić, tylko pracować na siebie? Może ja jestem dla mamy ciężarem?...
 — Cóż ci znowu przychodzi do głowy, Kaziu? Przecie ja żyję tylko twojemi nadziejami, twoją przyszłością...
 — A ja daję mamie słowo honoru, wolałbym nie mieć suchego kawałka chleba, aniżeli być dla ciebie ciężarem! Przecież rozumiem, że dosyć wydaję i wydawać będę; ależ robię to dla zawiązania stosunków. A ile razy ogarnia mnie wstyd, że znajduję się w towarzystwie tej młodzieży utracjuszowskiej, zniszczonej, nie mającej poczucia żadnej wielkiej idei!... Ale muszę!... Szczęśliwym będę dopiero wówczas, kiedy, jako przedstawiciel mas, rzucę im w oczy...
 Zapukano, i po chwili weszła ładna szatynka, z wielkiemi ruchliwemi oczyma. Zapłoniła się jak niebo o wschodzie słońca i rzekła cichym głosem:
 — Proszę pani, moi krewni znowu mnie męczą, ażebym ich odwiedziła...
 Rumieniec jej spotęgował się.
 — Przecież dzisiaj twój dyżur, Joasiu — odpowiedziała pani Latter.
 — Wiem, proszę pani, i dlatego jestem zakłopotana... Ale obiecała mnie zastąpić panna Howard.
 Pan Kazimierz patrzył w okno.
 — Długoż ci twoi krewni będą tu jeszcze? — zapytała chmurnie pani Latter.
 — Jeszcze kilka dni, ale ja to wszystko odrobię... Całą zimę nie ruszę się...
 — Bodajby. Ha, idź, jeżeli tak chcesz, moje dziecko.
 Kiedy pan Kazimierz odwrócił się, szatynki już nie było.