Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/048

 Po różowem obliczu panny Howard przesunął się cień niezadowolenia.
 — Ja tylko chciałam — mówiła Madzia — porozmawiać z panią, bo pani jest taka rozumna, taka energiczna, a mnie bardzo potrzeba otuchy...
 — Więc ma pani jakiś poważny zamiar? — zapytała panna Howard tonem mistrza, który zajmuje się udzielaniem wskazówek we wszystkich poważnych zamiarach.
 — O, bardzo poważny! — mówiła gorączkowo Magdalena — tylko jest to tajemnica, którą muszę zabrać z sobą do grobu... Zresztą — dodała, głęboko odetchnąwszy — pani jest tak rozumna, a dziś przekonałam się, że i szlachetna, dobra, kochana...
 — To jeszcze niepewne, figlarko!... — wtrąciła z uśmiechem panna Howard.
 — O, bardzo kochana; przynajmniej ja ubóstwiam panią... Więc przed panią powiem wielką tajemnicę... Ja — wyszeptała Magdalena — muszę, chociażbym miała umrzeć, muszę wystarać się o pieniądze dla...
 — Dla kogo? — zapytała zdumiona panna Howard.
 — Dla pa - ni Lat - ter... — szepnęła jeszcze ciszej Magdalena.
 Panna Howard wysoko podniosła ramiona.
 — Ona panią o to prosiła?...
 — Niech Bóg broni!... Ona nawet nie domyśla się...
 — Więc ona potrzebuje pieniędzy, ta wielka dama?... — mówiła panna Howard.
 Zapukano do drzwi.
 — Wejść!
 Wszedł służący i zawiadomił Magdalenę, że prosi ją panna Ada.
 — Zaraz idę — odpowiedziała Magdalena. — Widocznie Bóg ją natchnął w tej chwili. Ale droga, najdroższa panno