Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/059

 — Zmiłuj się, co mówisz?... Ona cię jeszcze bardziej powinna kochać i będzie kochać...
 — Mnie nikt nie kocha — szepnęła Ada.
 — Ach, ty zabawna!... Ja pierwsza kocham cię tak, że za tobą skoczyłabym w ogień... Czy ty nie rozumiesz, że jesteś dobra jak anioł, mądra, zdolna, a nadewszystko... taka dobra, taka dobra... Przecież ktoby nie kochał takiej jak ty, nie miałby rozumu, ani serca... Najmilsza, złota, jedyna...
 Wykrzyknikom towarzyszył deszcz pocałunków.
 — Zawstydzasz mnie — odpowiedziała Ada, uśmiechając się ze łzami w oczach. — To ty jesteś najlepsza... Dlatego zaprosiłam cię tutaj i chcę cię prosić, ażebyś ostrożnie zaczęła namawiać Helę do wyjazdu zagranicę.
 — Ja myślę, że jej nawet namawiać nie potrzeba.
 — Ale widzisz — ze mną...
 — Właśnie z tobą. Gdzież ona znajdzie lepsze towarzystwo i przyjaciółkę?
 — Ona mnie nie lubi.
 — Mylisz się, ona cię bardzo kocha, tylko ona jest trochę dziwna.
 — Może lubiłaby mnie, gdybym była ubogą, a tak... jest zanadto dumna... Więc widzisz, Madziu, jak musimy z nią być ostrożne. Nic, nic... ani słówka o tych nieszczęśliwych pieniądzach.
 — Bądź spokojna — odpowiedziała Magdalena. — Zaraz do niej pójdę i tyle nagadam o panu Dębickim, że sama przyjdzie podziękować ci za niego.