Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/090

VIII.

PLANY RATUNKU.

 Rzeczywiście, Dębicki i pan Stefan mieli w tym czasie ważną rozmowę o pani Latter.
 Przedewszystkiem poszli na obiad do wykwintnej restauracji na Krakowskiem, gdzie zajęli najciaśniejszy gabinet, odznaczający się tem, że miał gotyckie krzesła, obite zielonym utrechtem, i dwa duże lustra, na powierzchni których właściciele pierścionków z brylantami wypisywali sentencje, odznaczające się jędrnością i niewybrednym smakiem.
 Elegancki kelner we fraku i białym krawacie, z włosami rozdzielonemi nad czołem, podał im karty i zaczął nasuwać projekta obiadu.
 — Naprzód wódeczka i przekąska — mówił kelner.
 — Za wódkę dziękuję — odparł Dębicki.
 — A ja proszę — rzekł Solski.
 — Mamy świeżutkie ostrygi.
 — Bardzo dobrze — dopowiedział Solski.
 — Więc po wódeczce mogę służyć ostrygami. Cały tuzin?...
 — Po wódce proszę o dwa solone rydze.
 — Dwa rydzyki i tuzin ostryg?
 — Dwa rydze bez ostryg — odparł Solski. — A może profesor chce ostryg?
 — Paskudztwo — mruknął Dębicki.
 — A na obiad? — pytał kelner.