Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/091

 — Dla mnie — barszcz... Potem może być kawałek sandacza... No, kawałek sarny i kompot... — mówił Solski.
 — To samo, tylko, zamiast sarny — kotlet wołowy — dodał Dębicki.
 — A wino?
 — Pół butelki czerwonego — rzekł Solski — a profesor?
 — Wody sodowej.
 Kiedy kelner wyszedł z gabinetu, zastąpił mu drogę gospodarz, pytając:
 — Jaki numer?
 Kelner machnął ręką.
 — Będzie ze dwa ruble.
 — A tak! — westchnął gospodarz. — Taki zawsze skąpi, choć pieniędzmi mógłby w piecu palić. Ale szanuj go, bo dobry dla służby, to pan Solski.
 — Który to, panie, starszy czy młodszy? — spytał ciekawie lokaj.
 — Młodszy, młodszy, ten, co go w zimie nie stać na futro.
 Kelner usługiwał znakomicie. Dawał potrawy na czas, wchodząc krząkał, wychodził na palcach i tytułował Solskiego jaśnie panem. Goście jedli, rozmawiając.
 — Więc profesor nie pije nic, nawet kawy — mówił Solski. — Czy to nie fałszywy alarm z tą chorobą serca?
 — Nie. Z każdym rokiem posuwa się naprzód — odpowiedział Dębicki.
 — Tem większy powód, ażeby profesor zajął się naszą bibljoteką; bieganina po piętrach nie może być dobrą — rzekł Solski.
 — Od wakacyj, od wakacyj... Nie mogę rzucać pensji, na którą mnie łaskawie przyjęto i do tego w niezwykłym czasie.
 — Jak profesor chce. A co się tyczy pensji, mam prośbę do profesora.
 — Słucham.
 — O pani Latter mówią źle — ciągnął Solski. — Moje ku-