Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/105

oszczędzić zawodów. A ty masz tyle rozsądku, że powinnaś mi ufać.
 Panna Helena objęła matkę za szyję i oparłszy głowę na jej ramieniu, rzekła cicho:
 — Więc między nami, mateczko, niema nieporozumień?... Mama nie gniewa się na mnie?...
 — Skąd ci znowu przyszło do głowy!... Będzie mi smutno, bardzo smutno... Ale, jeżeli ty znajdziesz szczęście...
 Do gabinetu zapukano. Wszedł służący i zawiadomił, że przyjechały karety.
 — A, czy kamerdyner pana Solskiego już jest? — zapytała pani Latter.
 — Ten, co z panienkami ma jechać zagranicę? Właśnie czeka.
 — A Ludwika gotowa?
 — Żegna się ze służbą, ale jej rzeczy już odeszły na kolej.
 — Więc poproś pannę Adę, ażeby siadła z panną Magdaleną i z kamerdynerem, a my zaraz przyjedziemy z Ludwiką.
 Służący wyszedł, pani Latter pociągnęła córkę do swojej sypialni, gdzie nad klęcznikiem wisiał ukrzyżowany Pan Jezus z kości słoniowej.
 — Dziecko moje — mówiła pani Latter zmienionym głosem — Ada jest szlachetną dziewczyną, jej miłość wiele znaczy dla ciebie, ale... nie zastąpi oka matki... Więc w chwili, kiedy wyrywasz się z pod mojej opieki, polecam cię Bogu... Pocałuj ten krzyż...
 Helenka dotknęła krzyż ustami.
 — Klęknij tu, dziecko...
 Uklękła, trochę ociągając się i patrząc na matkę ze zdziwieniem.
 — O co ja się mam modlić, mamo?... Czy to tak daleko, czy na tak długo wyjeżdżam?...
 — Módl się o wszystko: ażeby Bóg cię nie opuścił, chronił cię od przygód i... ażeby dla mnie zesłał ukojenie... Módl