Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/128

ja, kiedy tu szedłem, byłem tak wściekły, że mówię pani dobrodziejce, bałem się samego siebie... Dopiero jej słodki obraz...
 — Zostawiam panów — rzekła pani Latter, wyrywając rękę z uścisków jegomościa. Potem zadzwoniła, a gdy ukazał się Stanisław, zapytała:
 — Czy jest ten młody pan?
 — Pan Kotowski, jest.
 — Poproś.
 Pani Latter znikła w dalszych pokojach, a po chwili do gabinetu wszedł student. Był blady, miał obficie wypomadowaną głowę, na której mimo to podnosiło się kilka wicherków gęstej czupryny... Miętosząc w ręku czapkę, kłaniał się i chrząkał.
 Otyły jegomość, którego rumieńce miały teraz barwę popielatą, podniósł się z kanapy, wsadził obie ręce w kieszenie spodni i przypatrywał się figurze studenta, oglądając pokolei jego wytarty mundurek, mizerną twarz i wypomadowane włosy. Nareszcie odezwał się grzmiącym głosem:
 — No, i co mi pan powiesz?
 — Pan mnie wezwał...
 — Ja go wezwałem, paradny sobie!... Pan wiesz, przed kim stoisz?... Jestem Mielnicki, Izydor Mielnicki, opiekun i wuj Mani... panny Marji Lewińskiej... Cóż pan na to?...
 Student pochylił głowę i machnął ręką, ale milczał.
 — Widzę, że pan wymowny jesteś tylko w listach do pensjonarek.
 — Niekoniecznie... — odparł student, ale pomiarkowawszy się, milczał dalej.
 — Zgubiłeś acan dziewczynę...
 Teraz młody człowiek nagle podniósł głowę i kłaniając się niezręcznie, rzekł:
 — Proszę pana... o rękę panny Marji...
 Znowu ukłonił się i przejechał palcami po upomadowanej