Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/129

czuprynie, na której utworzyło się kilka połyskujących smug i jeszcze jeden wicherek.
 — Czyś pan oszalał?... — wykrzyknął jegomość. — A cóżeś to za jeden?
 Młody człowiek podniósł głowę.
 — Jestem Kotowski, niegorszy od Mielnickich... A w jesieni już będę lekarzem.
 — Głupia profesja!
 — Ha, proszę pana, bywają rozmaite... Niekażdy ma folwark.
 — Ale bardzo wielu reflektuje na cudzy.
 Teraz student zhardział.
 — Proszę pana, nie ja reflektuję na folwarki, a tem mniej na pańskie. Wiem, że panna Marja jest uboga, i z nią się żenię, nie z folwarkiem.
 — A jak ja nie pozwolę?
 — Przecież ja się ożenię z panną Marją...
 Stary szlachcic kręcił głową.
 — Proszę pana — rzekł — jak pan możesz bałamucić dziewczynę, sam utrzymania nie mając.
 — Ale będę miał. Pojadę na jakiś czas zagranicę...
 — Fiu!... a skąd pieniążki?
 — Z tej samej kasy, która utrzymywała mnie w gimnazjum i w uniwersytecie... — odparł zirytowany student.
 Stary jegomość zaczął chodzić po gabinecie, śpiewając: ta, ta, ta!...
 — Pojedzie zagranicę... pieniędzy nie ma... ta, ta, ta!... — mruczał szlachcic. — No — rzekł nagle — a jak nie pozwolę wyjść Mani za pana?
 — Mamy czas.
 — Ale... jeżeli ja wypędzę ją z domu na cztery wiatry?...
 — Musi dać sobie radę. Zresztą ja od wakacyj mogę zacząć praktykę.
 — I truć chorych...