Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/130

 — Dlatego wybieram się zagranicę, ażeby ich nie truć.
 — I ażeby potem zabrać mi dziecko, które ja wychowałem, nie pan, panie... panie... — wybuchnął szlachcic.
 — Kto wie, co jeszcze będzie. Może ja i panna Marja wywdzięczymy się za to, co pan dla niej zrobił.
 Jegomość zamyślił się.
 — Ile pan masz lat? — spytał po chwili.
 — Dwadzieścia pięć.
 — Dwa lata zagranicą!... — Całe szczęście, że przez ten czas zapomnisz pan o dziewczynie, a ona o tobie.
 — Nie.
 — Co to jest nie?... A jak nie skończysz tam kursów?
 — Skończę.
 — Warjat pan jesteś!... Możesz przecie umrzeć.
 — Nie umrę.
 — Kyrje elejson! — zawołał szlachcic, podnosząc ręce do góry. — Gadasz tak, jakbyś z Panem Bogiem zrobił kontrakt. Każdy może umrzeć...
 — Ale ja nie umrę, dopóki nie ożenię się z panną Marją — odpowiedział student z pewnością, która zastanowiła Mielnickiego.
 Stary chodził po gabinecie i parskał jak koń. Lecz nie mógł znaleźć argumentu przeciw człowiekowi, który z niezachwianą wiarą twierdził, że pojedzie kończyć edukację zagranicę, nie umrze i ożeni się z panną Marją.
 — Z czego się pan utrzymujesz?
 — Daję lekcje... Trochę piszę...
 — Piękne teraz rzeczy piszecie!... A ile masz z tych lekcyj?
 — Mam dwadzieścia pięć rubli miesięcznie.
 — I z tego żyjesz, płacisz komorne?... Cha, cha, cha!...
 — Nawet bywam w teatrze, jeżeli mi się podoba.
 Stary szlachcic precz chodził, ruszał ramionami i złościł się. Wreszcie znowu zapytał: