Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/150

 — Co?... — zawołał Zgierski. — Ostrygi?
 Zasłonił ręką oczy, jak człowiek głęboko wzruszony, i myślał:
 „Więc ona, wychodząc zamąż, daje mi do zrozumienia, że kocha się we mnie... Jest to bardzo przyjemne, ale i bardzo... Nie niebezpieczne, tylko... trudne... Wolałbym, ażeby miała o dwadzieścia lat mniej...“
 Rzucił się do ostryg i jadł szybko, w milczeniu, wciskając dramatycznemi ruchami dużo cytryny, jak człowiek, który cierpi, lecz chce pokazać, że mu wszystko jedno.
 — Panie Stefanie — odezwała się pani Latter omdlewającym głosem — mamy wprawdzie Chablis...
 — Spostrzegłem to — odparł Zgierski, który po drugim kieliszku starki czuł potrzebę dowiedzenia, że odznacza się piekielną przenikliwością.
 — Ale możeby pan spróbował tego wina...
 Nalała mu kieliszek. Skosztował i spojrzał na nią prawie surowo.
 — Pani — rzekł — tak niezwykle omszoną butelkę musiałem spostrzec odrazu... Pani pojmuje... Lecz w tej chwili przekonywam się, że takiego wina nie mogła wybrać kobieta...
 — Jest to prezent pana... pana Mielnickiego, wuja i opiekuna jednej z moich uczenic — odpowiedziała pani Latter, spuszczając oczy.
 — Pani życzy sobie, ażebym pił to wino? — uroczyście zapytał Zgierski.
 — Ależ proszę pana.
 — Ażebym pił z kielicha pana Mielnickiego, który zresztą może być człowiekiem najgodniejszym szacunku...
 Milczenie. Lecz w tej chwili Zgierski uczuł, że jego nogę dotyka inna noga.
 „Mógłbym sądzić, że ma do mnie jakiś ważny interes — pomyślał, wypijając dwa kieliszki wina, jeden po drugim. —