Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/180

głosy panienek, tym razem liczniejsze i silniejsze niż poprzednio.
 Dębicki podniósł się z fotelu i patrząc na rzędy pochylonych główek, rzekł spokojnie:
 — Moje panie, cóżto znaczy?...
 — Nic nie rozumiemy... Nudne lekcje...
 — Nie rozumiecie panie botaniki?...
 — Nic, ale to nic nie rozumiemy!... — zawołał cienki głos. A po nim chór:
 — Nie rozumiemy... Nie chcemy...
 Dębickiemu twarz zrobiła się szarą, nos trochę posiniał. Zachwiał się, odetchnął parę razy, jakby mu zabrakło powietrza, a w jego oczach błysnęła trwoga. Lecz uspokoił się, zeszedł z katedry, stanął przed pierwszemi ławkami i pokiwawszy głową, rzekł z uśmiechem:
 — Dzieci!... Dzieci!...
 Potem opuścił salę, znowu podnosząc kolana bardzo wysoko i trzymając rękę za klapą surduta.
 Kiedy cicho zamknął drzwi za sobą, Madzia napół nieprzytomna zapytała:
 — Co to jest?...
 Odpowiedziało szlochanie jednej z przychodnich uczenic. Była to siostrzenica Dębickiego.
 — Co to znaczy?... — powtórzyła Madzia.
 W klasie panowało głębokie milczenie, a po chwili rozległ się płacz innej dziewczynki, która była w przyjaźni z siostrzenicą nauczyciela.
 A potem w różnych punktach sali zaczęły płakać jeszcze inne dziewczynki i odzywać się głosy:
 — To przez Bandurską!...
 — Nieprawda, bo to Lange!...
 — Mnie panna Howard kazała...
 — Trzeba przeprosić pana profesora...
 — Prosić!... Przeprosić!... Niech pani prosi!...