Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/181

 Madzia rzuciła swój haft na ziemię i wybiegła na korytarz.
 Dębicki w futrze i czapce stał na połowie schodów, trzymając się poręczy i ciężko dysząc. Madzia schwyciła go za ręce i łkając, zapytała:
 — Co panu jest?... Dlaczego pan wychodzi?...
 — Nic. Przypomniano mi, że powinienem wziąć się do spokojniejszego zajęcia — odparł ze smutnym uśmiechem.
 — Ależ, panie... niech pan wróci... — błagała Madzia, coraz mocniej ściskając go za ręce. — One tak proszą... bardzo proszą!...
 — Dzieci są zawsze dobre — odparł — ale ja jestem chory i już nie mogę być nauczycielem.
 W tej chwili przebiegła przez korytarz i schody mała siostrzenica Dębickiego i z płaczem rzuciwszy mu się na szyję, rzekła:
 — Wujciu... ja z wujciem pójdę... nie chcę tu być...
 — Dobrze, dziecko. Tylko weź salopkę...
 — Wezmę, wujciu... ale wujcio zaczeka na mnie... sam nie odejdzie... — szlochała dziewczynka, całując jego ręce.
 — Panie... — rzekła Madzia — chciałabym panu do nóg...
 Potem zasłoniła twarz chustką i uciekła na górę.
 W innych klasach zwrócono uwagę na szmer w korytarzu. Parę nauczycielek wyszło, zapytując Madzię, co to znaczy...
 — Nic... — odparła. — Dębicki zachorował...
 Wybiegła i panna Howard ze swego pokoiku, niespokojna, rozgorączkowana.
 — Więc już?... — spytała Madzi.
 Teraz Madzia wciągnęła ją do pokoju i zamknąwszy drzwi, zawołała:
 — A, pani jest zła kobieta!...
 — Co pani mówisz?... — zapytała, raczej z trwogą, aniżeli z gniewem, panna Howard.
 — A pani co zrobiła?... — Zgubiła niewinnego człowieka, chorego na serce... Niech pani zejdzie na dół... niech spojrzy,