Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/203

narobił plotek, a mateczka zaraz uwierzyła... O, bo ja czuję, że matuchna od pewnego czasu jest inna dla mnie...
 — Od ciebie zależy, ażebym była taką, jak dawniej...
 — Jak dawniej?... A więc to prawda?... — zawołał pan Kazimierz, chwytając matkę za rękę.
 Ale pani Latter delikatnie cofnęła rękę i rzekła:
 — Czy mógłbyś wyjechać zagranicę?... Zaraz?...
 Twarz pana Kazimierza ożywiła się.
 — Zagranicę?... Ależ ja na to czekam przeszło miesiąc.
 — I nic nie zatrzymałoby cię w Warszawie?...
 — Cóżby mnie mogło zatrzymywać? — odparł zdziwiony pan Kazimierz. — Czy towarzystwo?... Tam znajdę lepsze.
 Zdziwienie jego było tak szczere, że pani Latter połowa ciężaru spadła z serca.
 „Howardówna kłamie!“ — pomyślała. Potem dodała głośno:
 — A ile potrzebowałbyś pieniędzy na wyjazd?
 Pan Kazimierz zdziwił się jeszcze bardziej.
 — Wszakże matuchna — odpowiedział — przeznaczyła mi na wyjazd tysiąc trzysta rubli...
 Pani Latter opadły ręce. Spojrzała na syna prawie z rozpaczą (co on przypisał działaniu narkotyków) i — milczała.
 — Co matuchnie jest?... — zapytał słodkim głosem, nie mogąc opędzić się przed podejrzeniami o owych narkotykach.
 Tym razem matka nie cofnęła ręki; owszem, uścisnęła go.
 — Co mnie jest, moje dziecko?... Ach, gdybyś ty wiedział... Tysiąc trzysta rubli... Na co tak dużo?...
 — Matuchna sama oznaczyła tę sumę.
 — Prawda, oznaczyłam... Ale gdyby tak wielka suma robiła mi różnicę?... Pomyśl tylko: jaki ja ogromny dom prowadzę...
 Teraz pan Kazimierz cofnął rękę, zerwał się z kanapki i zaczął chodzić po gabinecie.
 — Ach, Boże!... tyle wstępów... — mówił rozdrażnionym