Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/210

 — Kupując przekaz, robisz dobrze, ale poco te nowe stosunki?
 Pan Kazimierz wesoło roześmiał się i zaczął całować panią Latter.
 — Ach — zawołał — w matuchnie wciąż pokutuje szlachcianka!... Na hrabiów zgadza się mama, ale wobec stosunków z bankierami robi się na mateczce gęsia skórka. Tymczasem dla mnie — ci i tamci są tylko narzędziami. Arystokracja daje mi rozgłos, bankierzy dadzą dochody, ale właściwą pozycję dadzą mi dopiero masy, demokracja... Tam są moje ideały, tu — szczeble, prowadzące do nich...
 Pani Latter spojrzała na niego zdziwiona.
 „Więc on — myślała — naprawdę do czegoś dąży?... On ma cel, plan, energję i bynajmniej nie jest niższy od Kotowskiego...“
 Serce w niej zadrżało. Pocałowała go w czoło i szepnęła:
 — Mój synu... kochane dziecko!... Kiedy cię słucham, nie mogę nie wierzyć ci i nie kochać... Ach, gdybyś ty mi jednak powiedział wszystko...
 — Powiem. Cóż matuchna chce?
 — Masz... czy masz jakie obowiązki względem Joanny?...
 Pan Kazimierz podniósł ręce do góry i zaczął się śmiać.
 — Cha... cha... cha!... Ja, względem Joasi?... Ależ ona w tej chwili kokietuje starego dziada, który ma kamienicę, i jemu chce narzucić obowiązki, nie mnie...
 Pani Latter była zawstydzona, ale i uradowana.
 — A teraz powiedz, tylko szczerze — długi masz?...
 — No, czy mam!... — odparł. — Któż ich nie ma? Znajdzie się tam jakaś drobnostka, którą jeszcze dziś ureguluję.
 — Byłeś winien Zgierskiemu?...
 — Co?... — zawołał zmieszany pan Kazimierz. — To bydlę powiedziało...
 — Nie mów tak na niego — przerwała pani Latter — bo