Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/217

bli, boś i ty wielki pan. Szast, prast, na lewo, na prawo i — niema na komorne!
 Madzia, trzymając w ręku sucharek, zamyśliła się i szepnęła:
 — To dziwne...
 — Co paniuńciu? — pochwyciła panna Marta.
 — Mówi pani tak, jak Malinowska...
 — A pani skąd wie?... — ciekawie zapytała gospodyni, nachylając się do Madzi.
 — Byłam u niej.
 — Aaa... i paniuńcia była?... Tak, tak, każdy musi dbać o siebie... Bo i pani Méline już tam była i panna Żaneta ma pójść jutro.
 — Do Malinowskiej?... Poco?... — zawołała Madzia.
 — Poto samo, pocośmy tam wszystkie były.
 — Czy i pani?...
 — A cóżem ja gorszego od innych?... — oburzyła się panna Marta. — Pani Latter bankrutuje, wszyscy ratujecie się... Dlaczego ja mam zostać bez chleba?... Przecie służyłam wiernie, oj, oj! i nietylko pensjonarkom, ale pannie Helenie i panu Kazimierzowi... Za cóż mam ginąć?
 — Ależ ja byłam u Malinowskiej z panną Howard, już dawno, i wcale nie prosiłam o miejsce — tłomaczyła się obrażona Madzia.
 — Nie? Więc niech pani jutro idzie do niej i prosi o miejsce. Tak nie można... Już się tam zapisało z trzydzieści kandydatek na damy klasowe, a ze cztery na gospodynie...
 Madzia upuściła sucharek, odsunęła resztkę kawy i złożywszy ręce, rzekła:
 — Boże, Boże!... cóż wy robicie najlepszego?... zabijacie panią Latter...
 — Cicho, cicho!... — uspakajała ją panna Marta. — Zabijamy!... Nie my, sama się zgubiła... Jezus, Marja, mając takie dochody przez kilkanaście lat, można było coś odłożyć...