Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/229

 — Ja nigdy nie biorę kart do ręki.
 — Grywałeś pan jednak co wieczór.
 — Ach, tutaj?... Przepraszam panią, ale chodziłem do znajomych na wista, dlatego, ażeby... nie być w domu...
 — To jednak kosztowało.
 — Nie tak wiele. Może w ciągu tych paru miesięcy przegrałem... ile?... z dziesięć rubli.
 — Zostawiłeś pan długi.
 Gość zerwał się z fotelu.
 — Jestem gotów spłacić je, oddawna... Ale skąd pani wie o nich?...
 — Musiałam wykupić pańskie weksle.
 — Pani?... — zawołał, uderzając się w czoło. — Nie pomyślałem o tem!... Ale to nie były długi karciane. Raz poręczyłem za jednym rodakiem... Drugi raz — trzeba było wykupić stąd i wysłać do Francji tę guwernantkę z Grenoble, a trzeci raz wziąłem pieniądze na własną podróż, będąc pewny, że odeszlę je z Niemiec w pół roku... Los zrządził inaczej, ale spłacę choćby dziś, jestem na to przygotowany. Nie wynoszą one tysiąca rubli.
 — Osiemset — wtrąciła pani Latter.
 — Weksle pani ma? — spytał.
 — Są przedarte.
 — To nic nie stanowi. Nawet choćby ich nie było, wystarczy mi słowo pani, że nie znajdą się w obcych rękach.
 Nastała dłuższa chwila milczenia. Gość był zakłopotany jak człowiek, który ma powiedzieć coś niemiłego, a pani Latter wpadła w zadumę. W jej duszy gotował się przewrót.
 „Odda mi osiemset rubli — myślała. — Jest zupełnie przyzwoitym człowiekiem, jeżeli nie kłamie... Ale on nigdy nie kłamał... Guwernantki nie bałamucił, w karty nie grał, więc... o co myśmy się poróżnili?... I dlaczego nie mielibyśmy się pogodzić? Dlaczego?...“
 Ocknęła się i patrząc łagodniej na swego eks-męża, rzekła: