Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/245

kuwając ją spojrzeniem. — Życie pani Latter jest nowym dowodem, co to za klęska dla samodzielnej kobiety — małżeństwo...
 — Ależ tak!... (Może wyjadę na święta?...) — szepnęła Madzia.
 — Bo pani Latter — ciągnęła panna Howard — była i jest pierwszą u nas emancypantką. Pracowała, rozkazywała, robiła majątek, jak mężczyzna.
 — Ciekawam... — wtrąciła Madzia, kręcąc się na krześle.
 — Tak, to była pierwsza emancypantka, pierwsza samodzielna kobieta — deklamowała z zapałem panna Howard. — A jeżeli dziś jest nieszczęśliwą, to tylko przez męża...
 — O, z pewnością!... (Ciekawam?...)
 — Mąż zatruwał jej godziny pracy, mąż odpędzał sen z jej powiek, mąż skalał nazwisko zbrodnią, mąż wyssał jej majątek, pomimo że był nieobecny...
 Znowu zapukano do drzwi.
 — Muszę iść — rzekła Madzia, zrywając się z krzesła.
 — Idź pani. Ale pamiętaj, że jeżeli panią Latter, tę kobietę wyższą, kobietę przyszłości, spotka w tych czasach jaka okropna katastrofa...
 Madzia zatrzęsła się.
 — Niechże Bóg broni!... — szepnęła.
 — Tak, jeżeli ją spotka jakie straszliwe nieszczęście, będzie to skutek powrotu jej męża. Bo mąż dla kobiety samodzielnej...
 Madzia już wybiegła, spiesząc do pani Latter.
 „List od mamy!... list od mamy!... — myślała, skacząc na schodach. — Może mama każe mi przyjechać na święta?... Jakby to było dobrze, bo mi tak straszno zostać tu... Biedna pani Latter z tym mężem.“
 Wpadła do gabinetu i zastała przełożoną obok biurka, z listem w ręku.