Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/256

 — To wszystko jedno. Ale weksle ja kupowałem.
 — Masz pan jeszcze jaki?... — spytała ciszej.
 — Nie. Pan Norski dwudziestego piątego marca wykupił ostatni.
 — Ach, tak... Ile tam było?
 — Trzysta rubli.
 — Aha... Kiedyż to on był wystawiony?
 — W styczniu — odparł Żyd.
 — Ach, ten?... Nie wiedziałam, że pan bierzesz takie duże procenta.
 Żyd patrzył na nią z politowaniem. Weksel był nie na trzysta, tylko na dwieście rubli, wystawiony nie w styczniu, lecz w końcu lutego. To znaczy, że pani Latter nie wiedziała o niczem, a więc i nie poręczała weksli.
 — To się zdarza — mruknął.
 — Co?
 — Że poręczyciel może nie wiedzieć nazwiska wierzyciela... Wszystko jedno, byle było zapłacone — mówił Fiszman.
 Pani Latter ciężko odetchnęła.
 — Możesz pan odejść — rzekła.
 — A te sześćset rubli, co pani chciała?...
 — Nie dam zastawu.
 — Może ja do jutra wystaram się bez zastawu — odparł. — Ja przyjdę jutro.
 Wyszedł, zostawiając osłupiałą panią Latter. Gdyby nie zapach starego kitu, który jeszcze czuć było w gabinecie, nie wierzyłaby, że przed chwilą stał tu człowiek, który miał w rękach weksle jej syna, poręczane przez nią.
 To, o co posądzała swego drugiego męża, zrobił — syn, dziecko ubóstwiane, na którym opierała ostatnią nadzieję, którego wielkie czyny i sława miały wynagrodzić bóle jej życia, wypełnionego goryczą.
 Myśląc tak, nie czuła pretensji do Kazimierza.
 Czuła tylko, że jej siły są wyczerpane i że za wszelkę cenę