Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 01.djvu/257

chce spokoju. Nawet nie na długo, bodaj parę dni, byle przez ten czas nikogo nie widzieć, z nikim nie rozmawiać, o wszystkiem zapomnieć. Gdyby istniał jaki sposób pogrążenia się w letarg, pani Latter użyłaby go.
 „Ciszy... spokoju!... — szeptała, leżąc z zamkniętemi oczyma na kanapce. — Gdybyżem ja mogła zasnąć...“
 Stanisław, który, siedząc w przedpokoju, wiedział o każdym ruchu swej pani, zatrwożył się długiem milczeniem i wszedł. Drgnęła i rzekła:
 — Czego chcesz?
 — Zdawało mi się, że pani woła.
 — Idź sobie i niech ci się nic nie zdaje — odpowiedziała zmienionym głosem.
 Stanisław poszedł do panny Marty na naradę. W kwadrans pani Latter usłyszała pukanie do drzwi głównych.
 — Kto tam?
 — Ja — odpowiedziała, wchodząc, pensjonarka z czwartej klasy. — Zaraz wyjeżdżam i przyszłam panią pożegnać...
 Blada pani Latter podniosła się z kanapki i ucałowała dziewczynkę.
 — Życzę ci wesołych świąt, moje dziecko...
 — Mama kazała przeprosić panią przełożoną, że za ten kwartał odda dopiero po świętach...
 — Dobrze, moje dziecko...
 — I jeszcze kazała mama prosić...
 — Dość, moje dziecko...
 — O te lekcje muzyki...
 — Zlituj się!... Pogadamy o tem po świętach — przerwała pani Latter, delikatnie odsuwając ją.
 Dziewczynka zalała się łzami i wybiegła z gabinetu. Pani Latter znowu upadła na kanapkę.
 Około drugiej, cichutko wsunęła się panna Marta.
 — Proszę pani — szepnęła — ja każę dla pani zrobić filiżankę buljonu na obiad i...